Als jong jochie bouwde ik met mijn broertje Amerikaanse steden na. We lieten auto’s rijden in de diepe straten van ons eigen kartonnen Manhattan en maakten er zelfs opnamen van, met een super 8-camera. Ik was toen al enorm onder de indruk van de Verenigde Staten, van populaire tv-series als ‘Kojak’ en ‘Pepper’, maar ook van Amerikaanse merken die wereldwijd aanwezig waren. In Amerika, daar gebeurde het!

Na mijn opleiding aan de Hotelschool in Maastricht ben ik er heen gegaan, om er mijn masters degree te halen. Ik woonde in Miami, begin jaren tachtig nog een stad waar de Colombiaanse maffia en pensionado’s het straatbeeld bepaalden. Ik woonde er naast het hoofdkantoor van Burger King en ging daar regelmatig heen om te proeven wat ze nu weer voor nieuws hadden bedacht.

Na mijn studie volgde ik met belangstelling de groei van McDonald’s, in 1971 door Albert Heijn naar Europa gehaald en met de eerste Europese vestiging in Zaandam. Op een dag duwde een collega mij een personeelsadvertentie onder mijn neus. ‘Hé René, jij hebt het toch altijd over McDonald’s? Dit is echt iets voor jou.’

In de advertentie vroeg McDonald’s naar een Local Store Marketing Coördinator, iemand die lokale McDonald’s restaurants moest helpen om op een slimme manier lokale marketing te bedrijven. Van alles uitproberen als marketeer bij een bedrijf dat ik al jarenlang bewonderde: het leek mij fantastisch!

De recruiter bij McDonald’s dacht daar wat anders over. Aan de telefoon probeerde hij mij zo snel mogelijk af te wimpelen: ‘Hogere Hotelschool én een MBA in Amerika? Nee, liever niet. Jullie denken anders, je bent veel te klassiek opgeleid. Wij leiden onze mensen liever op onze eigen manier op.’

Ik dacht aan mijn huidige baan, die me weinig inspireerde, en ik bedacht dat ik nú mijn slag moest slaan. Ik haalde diep adem en zette mijn voet tussen de deur: ‘Ik begrijp wat je bedoelt, maar behalve mijn opleiding weet je helemaal niets van mij. Geef me in elk geval de kans om me te presenteren. Laten we elkaar persoonlijk ontmoeten. Eén kop koffie – en daarna ben je weer van me af.’

Gelukkig kon hij mijn vasthoudendheid waarderen, ik kreeg de kans om mezelf te presenteren. De uitkomst van dat gesprek was dat ik werd aangenomen. Ik kon meteen beginnen. Alleen niet direct in die leuke LSM-functie, ik moest onderaan beginnen. En terecht, want ‘op de vloer’ gebeurt het.

Ik ben Mac nog steeds enorm dankbaar voor alle kansen die ik heb gekregen. En dat is ook het mooie van werken voor een groeiend bedrijf. Het biedt je volop kansen als je zelf ook wilt groeien.

Mijn tip? Wil je jezelf ontwikkelen? Ga voor je passie en ga voor een groeibedrijf!